Pleisters, zwemvesten, slavernij en voetbal.
Blijf op de hoogte en volg Rebecca en Niels
11 Oktober 2014 | Nigeria, Calabar
Gewoon in 1 keer die pleister eraf trekken. Dat geldt vaak letterlijk en figuurlijk. In Nigeria is dat een lastig verhaal. Onze begeleider vindt slecht nieuws brengen heel vervelend...
Gisterenochtend: tas gepakt, sokjes gepakt, kleding nog eens bekeken, camera opgeladen, zenuwachtig heen en weer gelopen en langzaam tikte de klok naar 14:00 uur. We wisten dat de rechter om 15:00 uur weg moest. Dus vanaf 14:00 uur zou het een mission impossible worden. We zien even voor twee onze begeleider op het hotelterrein lopen. We maken grappen. Misschien heeft hij de rechter en advocaat wel hiernaar toe meegenomen en hoeven we alleen even een handtekening te zetten. Onze begeleider blijft heen en weer lopen, dus we besluiten te vragen hoe de vlag er voor staat.
Er is een probleem. Door de vele regenval zijn de wegen onbegaanbaar en zal de vrouw die mee moet helaas niet op tijd kunnen zijn. Hmmmm.... we dachten al een beetje dat de regen ons ging nekken. Het heeft flink geregend en de wegen hier zijn ongelooflijk slecht. Vast komen zitten in een diepe plas is een dagelijks gebeuren hier.
Hij vindt het lastig, hij vindt dat we al lang genoeg wachten. Zal hij anders zorgen dat we morgen een leuk uitje kunnen doen? Dat verzacht misschien wel weer. Hij gaat ons nog bellen.
Die avond krijgen we geen telefoon. Hadden we ook niet verwacht.
Vanochtend. Evi slaapt lekker door tot 6:45 uur en ligt ons dan met een stralende lach aan te kijken. Ze gaat soms boos slapen, maar wordt altijd vrolijk wakker. Begin de dag met een lach! We verschonen, voeden en kroelen in bed en eten op ons gemak heerlijke wentelteefjes. Dan gaat de telefoon! Het is onze begeleider. Of we nog zin hebben in een uitje en of we over een kwartier klaar kunnen staan? Tuurlijk!
Even vergeten we dat met een baby in een kwartier alles doen, vrij veel is. Helemaal omdat we een luie ochtend hebben. Die hebben we anders nooit. Evi ligt zelfs nog lekker in haar nachtkleding! Tempo, tempo!
Een kwartier later belt onze begeleider op. Gisteren kregen we nog te horen dat er een staking was, waardoor er minder brandstof is en de brandstof prijzen explosief stijgen. Het kost nu 200 naira (95 cent) ipv 95 naira.
In Nederland zou dat een heerlijke prijs zijn. Het leven is hier verder niet veel goedkoper als in Nederland valt ons op.
Maar goed! Hij belt op en geeft aan dat de chauffeur brandstof probeert te regelen en er dan snel aankomt. Uiteindelijk hebben we drie kwartier de tijd. Toch bizar dat we ons nog steeds aan afspraken willen houden, terwijl je weet dat je hier altijd een marge hebt in de tijd. Het zit in ons bloed.
We rijden naar een haventje en daar blijken we een boottochtje te gaan doen. Vind ik leuk! We krijgen allemaal zwemvesten aan. Behalve de kinderen, die komen gewoon op schoot. Het is een stevige motorboot en nadat we even een brandstof inhalatie doen scheuren we weg met ons haar in de wind.
Terug gaan we naar het slavernij museum. Wat indrukwekkend. Het is lastig te begrijpen dat mensen moeite hebben met zwarte piet vanwege de slavernij, want wanneer we de beelden zien, de kettingen zien en de omstandigheden horen, kunnen we nergens, maar dan ook nergens de link vinden met het lieve Sinterklaasfeest.
We krijgen eerst een indrukwekkende film te zien en daarna krijgen we een rondleiding. Onze gids heeft de tekst uit zijn hoofd geleerd en dreunt dit op alsof we een bandje aan zetten. We mogen vragen stellen, maar doen we dat, dan weet hij geen raad en kan met geen mogelijkheid van het script afwijken.
Tijd voor een drankje. Op een heerlijk terras waar Brazilië een oefenwedstrijd speelt tegen Argentinië genieten we van de wind, een verse smoothie en elkaar. We lachen. Mannen zijn overal hetzelfde, voetbal verbroedert. Er wordt een hoop commentaar gegeven op het voetbal en iedereen praat mee. Helaas kan de tweede helft niet bekeken worden, de stroom valt uit.
Evi vindt veel nieuwe dingen leuk, ze staat er voor open, maar dan letterlijk. Ze staat dan op schoot, terwijl we haar vasthouden met haar armen wijd open. Heerlijk om te zien. We hebben leuke foto's gemaakt. Tot de rechtszaak bewaren we foto's nog even enkel voor familie en vrienden.
We hebben een heerlijke vakantie dag. Doordat de rechtszaak een week is uitgesteld hebben we weer een rustige week. Laten we in dat geval maar lekker vakantie blijven vieren.
Gisterenochtend: tas gepakt, sokjes gepakt, kleding nog eens bekeken, camera opgeladen, zenuwachtig heen en weer gelopen en langzaam tikte de klok naar 14:00 uur. We wisten dat de rechter om 15:00 uur weg moest. Dus vanaf 14:00 uur zou het een mission impossible worden. We zien even voor twee onze begeleider op het hotelterrein lopen. We maken grappen. Misschien heeft hij de rechter en advocaat wel hiernaar toe meegenomen en hoeven we alleen even een handtekening te zetten. Onze begeleider blijft heen en weer lopen, dus we besluiten te vragen hoe de vlag er voor staat.
Er is een probleem. Door de vele regenval zijn de wegen onbegaanbaar en zal de vrouw die mee moet helaas niet op tijd kunnen zijn. Hmmmm.... we dachten al een beetje dat de regen ons ging nekken. Het heeft flink geregend en de wegen hier zijn ongelooflijk slecht. Vast komen zitten in een diepe plas is een dagelijks gebeuren hier.
Hij vindt het lastig, hij vindt dat we al lang genoeg wachten. Zal hij anders zorgen dat we morgen een leuk uitje kunnen doen? Dat verzacht misschien wel weer. Hij gaat ons nog bellen.
Die avond krijgen we geen telefoon. Hadden we ook niet verwacht.
Vanochtend. Evi slaapt lekker door tot 6:45 uur en ligt ons dan met een stralende lach aan te kijken. Ze gaat soms boos slapen, maar wordt altijd vrolijk wakker. Begin de dag met een lach! We verschonen, voeden en kroelen in bed en eten op ons gemak heerlijke wentelteefjes. Dan gaat de telefoon! Het is onze begeleider. Of we nog zin hebben in een uitje en of we over een kwartier klaar kunnen staan? Tuurlijk!
Even vergeten we dat met een baby in een kwartier alles doen, vrij veel is. Helemaal omdat we een luie ochtend hebben. Die hebben we anders nooit. Evi ligt zelfs nog lekker in haar nachtkleding! Tempo, tempo!
Een kwartier later belt onze begeleider op. Gisteren kregen we nog te horen dat er een staking was, waardoor er minder brandstof is en de brandstof prijzen explosief stijgen. Het kost nu 200 naira (95 cent) ipv 95 naira.
In Nederland zou dat een heerlijke prijs zijn. Het leven is hier verder niet veel goedkoper als in Nederland valt ons op.
Maar goed! Hij belt op en geeft aan dat de chauffeur brandstof probeert te regelen en er dan snel aankomt. Uiteindelijk hebben we drie kwartier de tijd. Toch bizar dat we ons nog steeds aan afspraken willen houden, terwijl je weet dat je hier altijd een marge hebt in de tijd. Het zit in ons bloed.
We rijden naar een haventje en daar blijken we een boottochtje te gaan doen. Vind ik leuk! We krijgen allemaal zwemvesten aan. Behalve de kinderen, die komen gewoon op schoot. Het is een stevige motorboot en nadat we even een brandstof inhalatie doen scheuren we weg met ons haar in de wind.
Terug gaan we naar het slavernij museum. Wat indrukwekkend. Het is lastig te begrijpen dat mensen moeite hebben met zwarte piet vanwege de slavernij, want wanneer we de beelden zien, de kettingen zien en de omstandigheden horen, kunnen we nergens, maar dan ook nergens de link vinden met het lieve Sinterklaasfeest.
We krijgen eerst een indrukwekkende film te zien en daarna krijgen we een rondleiding. Onze gids heeft de tekst uit zijn hoofd geleerd en dreunt dit op alsof we een bandje aan zetten. We mogen vragen stellen, maar doen we dat, dan weet hij geen raad en kan met geen mogelijkheid van het script afwijken.
Tijd voor een drankje. Op een heerlijk terras waar Brazilië een oefenwedstrijd speelt tegen Argentinië genieten we van de wind, een verse smoothie en elkaar. We lachen. Mannen zijn overal hetzelfde, voetbal verbroedert. Er wordt een hoop commentaar gegeven op het voetbal en iedereen praat mee. Helaas kan de tweede helft niet bekeken worden, de stroom valt uit.
Evi vindt veel nieuwe dingen leuk, ze staat er voor open, maar dan letterlijk. Ze staat dan op schoot, terwijl we haar vasthouden met haar armen wijd open. Heerlijk om te zien. We hebben leuke foto's gemaakt. Tot de rechtszaak bewaren we foto's nog even enkel voor familie en vrienden.
We hebben een heerlijke vakantie dag. Doordat de rechtszaak een week is uitgesteld hebben we weer een rustige week. Laten we in dat geval maar lekker vakantie blijven vieren.
-
11 Oktober 2014 - 21:45
Cora:
Lieve kinderen,
Geweldig om te merken dat jullie na een teleurstelling toch steeds weer zo snel herstellen om dan ook echt te genieten van de kleine fijne dingen die het leven ook in Nigeria biedt.
Ik bewonder jullie om je positiviteit en ben dankbaar jullie (schoon-) moeder te mogen zijn.
Geniet van de komende week. Liefs van ons. -
11 Oktober 2014 - 22:25
Ineke:
Ha Rebecca niels en Evi nog even geduld en de moet er in houden en genieten van de kleine dingen groetjesvan pap en mam -
11 Oktober 2014 - 22:46
Nico Van Den Houten:
Beste Niels en Rebekka,
Wat een geduld en beproevingen. Wat geweldig dat jullie je er zo doorheen slaan. Respect! Fijn dat jullie kunnen genieten! We wisten niet dat jullie trouwtekst nog zo van toepassing zou worden: maak je geen zorgen...
Hartelijke groet!
ds Nico -
12 Oktober 2014 - 14:30
Piet Wierks:
Hallo Rebecca en Niels n Evie ,
Jullie hebben een 100km dodentochtloper in jullie midden , en die weten hoe je op karakter de eindstreep kan halen. Dus na soms teleurstellende berichten , toch blijven volhouden , dan volgt vanzelf de eindstreep. Groetjes uit Sterrenburg. -
12 Oktober 2014 - 23:27
Jennifer Nootenboom :
Wow wat een belevenissen!!! Jullie kunnen Evi in elk geval goed vertellen hoe Nigeria is als ze er later naar gaat vragen :-). Nou geniet nog maar lekker deze week en daarna maar snel de rechtzaak met een snelle afhandeling ;-) -
13 Oktober 2014 - 09:17
Ineke Schaap:
Veel sterkte Rebecca en Niels. We bidden met jullie mee. -
13 Oktober 2014 - 19:18
Anja Mol:
Jullie beleven daar wel veel maar fijn dat het zo goed gaat met jullie, groetjes anja -
14 Oktober 2014 - 08:35
Ineke Verheul:
Lieve fam,
Evi staat voor alles open, dat is niet zo gek met zulke gekke ouders.
Ik ben wel heeeeeeel nieuwsgierig naar de foto's hoor.
Maar begrijp heel goed dat je daar nog even mee wacht.
Groot is Uw trouw o, Heer!
vertrouw daar maar op.
Lieve groet.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
